അടുക്കളയിലെ പണികള് ഏതാണ്ട് ഒന്ന് തീര്ന്നുകഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് മോനെ ഒന്ന് പോയി നോക്കണം എന്ന തോന്നല് എന്നില് ശക്തമായത്. ഞാന് വേഗം ബെഡ്റൂമിന്റെ വാതില് തുറന്നു അവനെ നോക്കി.
അവന് സുഖമായ ഉറക്കം
തന്നെയാണ്. നീങ്ങികിടന്ന പുതപ്പ് ഒന്നുകൂടി വലിച്ചു അവനെ പുതപ്പിച്ചു ഞാന് അവന്റെ മുഖത്തേക്കുതന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അവന്റെ അരികിലായി ഇരുന്നു. പാവം അവന് അറിയുന്നില്ല
ഇന്നത്തെ ദിവസം അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏത്രയോ പ്രാധാന്യമുള്ള ഒന്നാണെന്ന്. വര്ഷങ്ങള് നീണ്ടു
നില്ക്കുന്ന ഒരു വലിയ സപര്യയ്ക്ക് ഇന്ന് തുടക്കം കുറിക്കുകയാണ്. ഇന്ന് മുതലാണ് അവന് സ്കൂളില് പോകാന് തുടങ്ങുന്നത്.
എന്റെ മനസ്സിന്റെ ഒരു പകുതി, സന്തോഷിക്കയായിരുന്നെങ്കിലും, മറ്റേ പകുതി ഉള്ളില് കരയുകയായിരുന്നു.
പാവം എന്റെ കുഞ്ഞു അറിയുന്നില്ലല്ലോ എത്ര വലിയ ഒരു ഭാരമാണ് അവന്റെ കുഞ്ഞു തോളുകളില് ഇന്നു മുതല് അവന് ചുമക്കാന് വിധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന്!!
ഏട്ടനെ രാവിലെ ഓഫീസിലേക്ക്
യാത്രയയക്കാന് എന്നും ഞാനും മോനും കൂടിയാണ് വാതില്വരെ ചെല്ലുന്നത്. അഛനു ടാറ്റാ പറഞ്ഞു
കഴിഞ്ഞാല്പിന്നെ ആ ലോകത്തില് ഞങ്ങള് രണ്ടാളും മാത്രമേ ഉള്ളൂ. ഞാനും എന്റെ ഉണ്ണിക്കുട്ടനും
മാത്രം!! അവന്റെ കളിയും ചിരിയും കൊഞ്ചലും ചിണുങ്ങലുമൊക്കെയുള്ള ആ ലോകത്തില് ഞങ്ങള്
രണ്ടാളും ഒരുപാട് സന്തോഷിച്ചിരുന്നു. അവന്റെ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങള്ക്കും അവനു എന്നെ വേണം! അവനോടൊപ്പം കളികളിലേര്പ്പെടുന്നതും, അവനെ കുളിപ്പിക്കുന്നതും,
അവനു ചോറുവാരിക്കൊടുത്തു അവനെ ഊട്ടുന്നതും, അവനു ഉറക്കം വരുന്നു എന്ന് തോന്നുമ്പോള് അവനെ താരാട്ട് പാടി ഉറക്കുന്നതുമൊക്കെയായി എന്റെ സമയം പോകുന്നത് ഞാന്പോലും അറിയുന്നുണ്ടാവില്ല. അവനോടൊപ്പം ചിലവഴിക്കുന്ന ആ ഓരോ
നിമിഷങ്ങളും എനിക്ക് എത്ര മാത്രം സന്തോഷം തരുന്നു എന്ന് എനിക്ക്
പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവില്ല. ഒടുവില് വൈകിട്ട് എട്ടനെത്തുമ്പോഴാണു, അവന് എന്റെ കൈയ്യില്നിന്ന്
അല്പ്പ നേരത്തേക്കെങ്കിലും വിട്ടു നില്ക്കുന്നത്!! അത് വരെയുള്ള ആ
സമയത്തിനുള്ളില് വേറെ ആരുംതന്നെ ആ ലോകത്തേക്ക് കടന്നു വരുന്നത് പോലും ഞങ്ങള്ക്ക്
ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. അവന്റെ കളിയും ചിരിയുമൊക്കെ എന്നോട് മാത്രമേ ആകാവൂ. ഒരു പക്ഷെ
അവന്റെ കാര്യത്തില് ഞാന് അത്രമാത്രം സ്വാര്ത്ഥയായിരുന്നിരിക്കും!! എന്തോ ആ സ്വാര്ത്ഥതയാണ്
എന്നിലെ മാതൃത്വത്തിന്റെ സന്തോഷം എന്ന് ഞാന് വിശ്വസിച്ചിരുന്നു!!
എന്നാല് ഇന്നു മുതല്
ഈ രീതികള്ക്കൊക്കെ ഒരു മാറ്റം വരാന് പോവുകയാണെന്നോര്ത്തപ്പോള് എന്റെ കണ്ണുകള് വീണ്ടും
നിറയാന് തുടങ്ങി. അവന്റെ തലമുടിക്കുള്ളിലൂടെ
എന്റെ വിരലുകള്
മൃദുവായി ഇഴഞ്ഞു നടന്നു.
"നീ അവനെ ഇതുവരെ
ഉണര്ത്തിയില്ലേ?"
ബാത്ത് റൂമില്നിന്നും
ഇറങ്ങി വന്ന ഏട്ടന്റെ ചോദ്യം എന്നെ കര്മമനിരതയാക്കി. ഞാന് കുനിഞ്ഞു അവന്റെ ചെവിയില് മന്ത്രിച്ചു.
"മോനേ, കുട്ടാ, എണീക്കടാ"
അവന് ഒന്ന് അനങ്ങിയതിനുശേഷം
വീണ്ടും ഉറങ്ങാനുള്ള പുറപ്പാടാണ്.
"മോനേ, എണീക്കെടാ
കുട്ടാ"
ഞാന് വീണ്ടും അവനെ വിളിച്ചു.
ഇത്തവണ അവന് കണ്ണുകള് മെല്ലെ തുറന്നു എന്നെ നോക്കി. അവന്റെ കുഞ്ഞു മുഖം സന്തോഷം
കൊണ്ട് വിടരുന്നത് ഞാന് കണ്ടു അവന്റെ കുഞ്ഞിക്കൈകള് മുകളിലേക്കുയര്ത്തി
എന്റെ കഴുത്തിലൂടെ കോര്ത്തുപിടിച്ചു എന്റെ മുഖം അവന്റെ മുഖത്തോട് അടുപ്പിച്ചു. അവന്റെ
കുഞ്ഞു മുഖം മുഴുവനും ഞാന് ഉമ്മകളാല് മൂടി.
കഴുത്തിനടിയില് ഉമ്മ വയ്ക്കുമ്പോള്, എപ്പോഴത്തെയും പോലെ അവന് ശബ്ദമുണ്ടാക്കി ചിരിക്കാന് തുടങ്ങി. അവന്റെ ആ ചിരിക്കുന്ന മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോള്, ദൈവമേ, ഈ കുരുന്നിനെയാണല്ലോ
ഇനി ഞാന് മണിക്കൂറുകളോളം വിട്ടു നിക്കാന് പോകുന്നത്
എന്ന് ഓര്ത്തപ്പോഴേക്കും വീണ്ടും എന്റെ മനസ്സ് വിങ്ങാന് തുടങ്ങി
.
ഞാന് അവനെ വാരി എടുത്തുകൊണ്ട് ബാത്ത് റൂമിലേക്ക് നടന്നു. ബാത്ത് റൂമില്നിന്നും തിരികെ ഇറങ്ങുമ്പോള് അവനു തന്നെ തോന്നിക്കാണും ‘ഈ അമ്മയ്ക്കിതെന്താ ഇന്ന് പററിയെ’ എന്ന്.‘ഇത്ര നേരത്തെ എന്നെ എന്തിനാ വിളിച്ചെഴുന്നെല്പ്പിച്ചത്?’അവനെ ഞാന് മടിയിലിരുത്തി, രാവിലത്തെ
.
ഞാന് അവനെ വാരി എടുത്തുകൊണ്ട് ബാത്ത് റൂമിലേക്ക് നടന്നു. ബാത്ത് റൂമില്നിന്നും തിരികെ ഇറങ്ങുമ്പോള് അവനു തന്നെ തോന്നിക്കാണും ‘ഈ അമ്മയ്ക്കിതെന്താ ഇന്ന് പററിയെ’ എന്ന്.‘ഇത്ര നേരത്തെ എന്നെ എന്തിനാ വിളിച്ചെഴുന്നെല്പ്പിച്ചത്?’അവനെ ഞാന് മടിയിലിരുത്തി, രാവിലത്തെ
ഭക്ഷണം ധൃതിയില് കഴിപ്പിക്കാന് തുടങ്ങി. എന്നത്തെക്കാള്
നേരത്തെ ആയതിനാലായിരിക്കും,
അവന് കാര്യമായൊന്നും കഴിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നു
ഞാന് കണ്ടു. പാവം, ഇനി അവനു എപ്പോഴാണ് വയര് നിറയെ അവന്റെ ഇഷ്ടാഹാരങ്ങള് കിട്ടുക?
പുതിയ ഡ്രസ്സുകള് ധരിപ്പിക്കുമ്പോഴും,
വെളിയിലെവിടെയോ പോകുന്നു എന്നല്ലാതെ സ്കൂളിന്റെ വിലക്കുകളുടെ ലോകത്തേക്കാണ് ഈ യാത്രയുടെ
ലക്ഷ്യം എന്ന് അവന് അറിയുന്നില്ലല്ലോ!! സ്കൂളിന്റെ കാര്യം പറയുന്നത് അവനു ഒരിക്കല്പോലും ഇഷ്ടമായിരുന്നില്ലല്ലോ!! ഇന്നു മുതല് അവന്റെ മുന്പില് വിലക്കുകളുടെ
ഒരു പുതിയ ലോകം തുറക്കുന്നു. ഒരു കുന്നോളം ‘നോ’കളുടെ ലോകം!! എന്തിനും ഏതിനും അവിടെ വിലക്കായിരിക്കും.
അവനു ഇഷ്ടമുള്ള ഇടത്തേക്ക് പോകാനോ, ഇഷ്ടമുള്ള കളികളില് ഏര്പ്പെടാനോ ഉള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം
അവനില്ല. കൈകളും കാലുകളുമൊക്കെ അവര് പറയുന്നതുപോലെ മാത്രമേ അവനു ചലിപ്പിക്കാനാവൂ.
അവര് പറയുന്ന ഇടത്തില് മാത്രമേ ഇരിക്കാവൂ, അവര് പറയുമ്പോള് മാത്രമേ അവിടെനിന്നും ചലിക്കാവൂ. അവര്
പറയുന്നതൊക്കെ ശ്രദ്ധിച്ചു കേട്ടില്ലെങ്കില്, അവര് അവനെ ഉച്ചത്തില് ശാസിച്ചെന്നിരിക്കും! അവന് കരഞ്ഞാല് പോലും ആ കരച്ചില് കേള്ക്കാന് അവര്ക്ക് സമയമുണ്ടാവില്ല! ആ സമയങ്ങളിലൊക്കെ അവന്റെ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകള് എന്നെ അവിടെയൊക്കെ തേടുന്നുണ്ടാവും!! അവന് തനിയെ ഒരിടത്തിരുന്ന് വിങ്ങിവിങ്ങി കരയുന്ന കാഴ്ച, എന്റെ കണ്ണുകളെ വീണ്ടും ഈറനാക്കുന്നു!!
അമ്മയെക്കൂടാതെയുള്ള ആ പകലുകളുടെ
സിംഹഭാഗവും ഇന്ന് മുതല് അവന് ആ ‘നോ’ കളുടെ ലോകത്ത് ജീവിക്കാന്
വിധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു!!! ആകെ മൊത്തം അവന്റെ സ്വതന്ത്ര ലോകത്തിന്റ പരിധി ഇനിമുതല് വീട്ടിലുള്ള സമയത്തേക്ക് മാത്രമായി ചുരുങ്ങുന്നു. ഇന്ന് മുതല് തിരികെ
വീട്ടിലെത്തുമ്പോള് അവനു എന്നോട് പറയാന് നൂറു നൂറു പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും
ഉണ്ടായിരിക്കും!! “അമ്മെ ആ കുട്ടി എന്നെ അടിച്ചു, അമ്മെ ആ മിസ്സ് ഇന്ന് എന്നെ
വഴക്ക് പറഞ്ഞു, അമ്മ എന്തേ എന്റെ അടുത്തു വരാതെയിരുന്നത്? ഞാന് അമ്മയെ
കാണാന് എത്ര നേരംകൊണ്ട് നോക്കിയിരിക്കുന്നു?" എന്നൊക്കെ നിറകണ്ണുകളോടെ വിതുമ്പുന്ന സ്വരത്തില് ഇനി അവന് എന്നോട് പറയുവാന് തുടങ്ങും!!അപ്പോഴൊക്കെ അവനെ അണച്ചുപിടിച്ചു ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഉമ്മകളാല് അവനെ പൊതിയുമ്പോള്, എനിക്കും കരച്ചില് വരും!! ഇന്നുവരെ ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് പോലും അവനെ വേദനിപ്പിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എനിക്ക് അതൊക്കെ ഓര്ത്തപ്പോള് മനസ്സ് വീണ്ടും സങ്കട കടലായി മാറുന്നു!!!
കാണാന് എത്ര നേരംകൊണ്ട് നോക്കിയിരിക്കുന്നു?" എന്നൊക്കെ നിറകണ്ണുകളോടെ വിതുമ്പുന്ന സ്വരത്തില് ഇനി അവന് എന്നോട് പറയുവാന് തുടങ്ങും!!അപ്പോഴൊക്കെ അവനെ അണച്ചുപിടിച്ചു ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഉമ്മകളാല് അവനെ പൊതിയുമ്പോള്, എനിക്കും കരച്ചില് വരും!! ഇന്നുവരെ ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് പോലും അവനെ വേദനിപ്പിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എനിക്ക് അതൊക്കെ ഓര്ത്തപ്പോള് മനസ്സ് വീണ്ടും സങ്കട കടലായി മാറുന്നു!!!
ഞാന് എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചിന്തിക്കുന്നത്?ഒരു പക്ഷെ
ഇതൊക്കെ അവനോടുള്ള എന്റെ അമിതവാത്സല്യത്തിന്റെ ഫലമായുള്ള, മനസ്സിന്റെ ഒരു കോംപ്ലെക്സ് ആയിരിക്കുമോ?? അവന്റെ വളര്ച്ചയില് സന്തോഷിക്കുന്ന എന്നിലെ മറ്റേ പകുതിയെ തന്നെയല്ലേ എല്ലാവരെയുംപോലെ
ഞാനുംപ്രോത്സാഹിപ്പിക്കേണ്ടത്?എങ്കിലും അവിടെയെവിടെയോ,എന്നെപ്പോലെ
ചിന്തിക്കുന്ന അമ്മമാര് ഈ ലോകത്തില് വേറെയും ഉണ്ടായിരിക്കില്ലേ?? ഉണ്ടായിരിക്കും എന്നു തന്നെ വിശ്വസിച്ച് ഞാന് എന്റെ വിങ്ങുന്ന മനസ്സിനെ ഒന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ചോട്ടെ!!
നിറഞ്ഞുവരുന്ന നീര്ത്തുള്ളികള് മനസ്സിന്റെ തേങ്ങലുകള്ക്ക് മറയിടാനെന്നോണം കാഴ്ച്ചയെ മൂടികൊണ്ടിരുന്നു!!
അവനു മുഖം കൊടുക്കാതെ ഞാന് സാവധാനം കുനിഞ്ഞു, അവന്റെ കുഞ്ഞു
പാദങ്ങളില് പുതിയ ഷൂസുകള് അണിയിക്കാന് തുടങ്ങി.......
ഇതൊക്കെ അവനോടുള്ള എന്റെ അമിതവാത്സല്യത്തിന്റെ ഫലമായുള്ള, മനസ്സിന്റെ ഒരു കോംപ്ലെക്സ് ആയിരിക്കുമോ?? അവന്റെ വളര്ച്ചയില് സന്തോഷിക്കുന്ന എന്നിലെ മറ്റേ പകുതിയെ തന്നെയല്ലേ എല്ലാവരെയുംപോലെ
ഞാനുംപ്രോത്സാഹിപ്പിക്കേണ്ടത്?എങ്കിലും അവിടെയെവിടെയോ,എന്നെപ്പോലെ
ചിന്തിക്കുന്ന അമ്മമാര് ഈ ലോകത്തില് വേറെയും ഉണ്ടായിരിക്കില്ലേ?? ഉണ്ടായിരിക്കും എന്നു തന്നെ വിശ്വസിച്ച് ഞാന് എന്റെ വിങ്ങുന്ന മനസ്സിനെ ഒന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ചോട്ടെ!!
നിറഞ്ഞുവരുന്ന നീര്ത്തുള്ളികള് മനസ്സിന്റെ തേങ്ങലുകള്ക്ക് മറയിടാനെന്നോണം കാഴ്ച്ചയെ മൂടികൊണ്ടിരുന്നു!!
അവനു മുഖം കൊടുക്കാതെ ഞാന് സാവധാനം കുനിഞ്ഞു, അവന്റെ കുഞ്ഞു
പാദങ്ങളില് പുതിയ ഷൂസുകള് അണിയിക്കാന് തുടങ്ങി.......